آقای عکس!

.:: قرارداد میلیاردی گلزار لغو شد ::.

.:: درباره جنجال تازه دستمزد یک میلیاردی محمدرضا گلزار و واکنش‌های منفی در برابر آن ::.

محمدرضا گلزار می‌خواهد برای بازی در دو فیلم سینمایی و یکی از سریال‌های شبکه خانگی یک میلیارد تومان دستمزد بگیرد؛ این اتفاق باعث شد علاوه بر اظهار نظر‌های مختلف اهالی سینما، مدیر کل نظارت و ارزشیابی نیز واکنش نشان دهد و جلوی این اتفاق را بگیرد.

روابط عمومی معاونت سینمایی نقل کرده است که: "معاونت سینمایی با هر گونه فعالیت مخل امنیت و آرامش صنوف سینمایی برخورد خواهد كرد و قراردادهایی كه به فضای اعتماد و امنیت شغلی صنوف لطمه بزند از نظر این اداره كاملا باطل است".

این‌که گلزار برای بازی در دو فیلم سینمایی و یک سریال یک میلیارد تومان دستمزد بگیرد و از طرفی یک اسپانسر سه میلیاردی را هم جذب پروژه‌ کند واقعا تا این اندازه حرکتی غیراخلاقی و غیرحرفه‌ای به نظر می‌رسد؟ نه تنها نمی‌رسد که اصلا به نظرم هم اخلاقی است و هم حرفه‌ای. از طرفی اشتباه است که فکر کنیم این دستمزد باعث می‌شود که همه بازیگر‌های سینمای ایران از این به بعد چنین ادعایی داشته باشند. قضیه خیلی ساده است، گلزار می‌تواند بیشتر از دستمزدش به این فیلم‌ها سود برساند، پس حق‌اش است که چنین پولی دریافت کند. واقعا بین گلزار که فیلم‌هایش تنها به واسطه حضور او همگی آثاری پرفروشی می‌شوند و یک بازیگر دیگر که چنین ویژگی‌ای ندارد نباید تفاوتی باشد؟ این که گلزار خوب بازی می‌کند یا بد را کاری ندارم. بازیگران زیادی هستند که از لحاظ هنر بازیگری در جایگاه بالاتری از گلزار قرار می‌گیرند، اما این‌جا بحث صنعت سینما است، گلزار می‌تواند برای یک پروژه درآمد‌ زایی کند، پس چه اشکالی دارد که بخشی از این درآمد را به عنوان دستمزد طلب کند؟

طنز ماجرا در این‌جاست که تهیه‌کننده مورد نظر هم با رغبت این دستمزد را به گلزار پیشنهاد داده است (چون می‌داند به واسطه حضور گلزار بیش‌تر از این حرفها سود خواهد کرد)، این یک معامله است که هر دو طرف راضی هستند، واقعا چرا برخی از بازیگران سینمای ایران باید در مقابل چنین اتفاقی موضع منفی بگیرند؟ شاید حسادت.

از طرفی در حال حاضر کاملا فضای امنیت شغلی و اعتماد در صنوف سینمایی ایران حاکم است و تنها مشکل دستمزد گلزار است؟ آیا معاونت سینمایی تاکنون موفق شده برای بازیگران ما امنیت شغلی ایجاد کند که حالا نگران لطمه خوردن به آن است؟ آیا هم‌اکنون در تمام صنوف سینمایی ایران امنیت و آرامش برقرار است که دستمزد گلزار بخواهد به آن لطمه بزند؟ به نظر می‌رسد معاونت سینمایی به جای برخورد با مشکلات اصلی و اساسی درگیر یک سری فرعیات شده است.

اما برسیم به برنامه هفت که با انتشار این خبر در دو قسمت پیش خود باعث اینجاد چنین فضایی شده است. کاری با قسمت‌های دیگر این برنامه ندارم، اما برنامه دو هفته پیش هفت یکی از بیهوده‌ترین برنامه‌های این مجموعه بود. انتخاب غلط مهمانان باعث شد بحث آن‌ها درباره بازیگری به هیچ نتیجه درست و قابل استنادی نرسد. مهمانان به جای این‌که سعی کنند به نتیجه‌ای برسند که به کمک آن بتوان راه درست ورود جوانان به عرصه بازیگری را فراهم کرد عملا صورت مسئله را پاک کردند و تر و خشک را باهم سوزاندند. برنامه هفت اگر واقعا دلش برای بازیگری در سینمای می‌سوزد و علاقه‌مند است با ارائه راهکار این شرایط را سامان دهد، باید راه بهتری برای رسیدن به این هدفش پیدا کند.

حرف آخر این‌که چه بازیگران فعال در سینمای ایران و معاونت سینمایی بتوانند این حقیقت را قبول کنند یا نه، محمدرضا گلزار یکی از بازیگران مهم این مملکت است، این‌که بازیگر خوبی است یا نه (که در آتش بس و بوتیک اتفاقا خوب هم هست) و چطور وارد سینما شده امروز دیگر مهم نیست. در حال حاضر او بازیگری است که باعث می‌شود ضعیف‌ترین فیلم‌ها خوب بفروشند. پس به جای این‌که او را از حق طبیعی‌اش منع کنیم، فضای فراهم کنیم که بتواند از حداکثر پتانسیل‌اش استفاده کند و در فیلم‌ها و نقش‌های بهتری ظاهر شود. سینمای ایران نیاز به یک چرخه اقتصادی درست دارد، در این چرخه اقتصادی درست هر کس باید به اندازه آن‌چه لیاقت دارد دستمزد بگیرد. دستمزد را هم در هیچ‌جای دنیا به بازیگران بهتر و یا با سابقه‌تر نمی‌دهند، به بازیگرانی می‌دهند که توانایی جذب مخاطب را دارند. حالا این‌که سوپراستار‌های مطرح دنیا لئوناردو دی‌کاپریو و یا برد پیت هستند که هر دو فاکتور هنر بازیگری و توانایی جذب مخاطب را با هم در خود دارند دیگر مشکل گلزار نیست، مشکل سینمای ایران است.حالا که افرادی مانند گلزار امکان این را ندارند که مانند نقاط مختلف دنیا از شهرت و محبوبیت‌شان در دنیای تبلیغات استفاده کنند، پس حداقل این امکان را برایشان فراهم کنید که در حرفه خودشان بتوانند به نسبت میزان سودی که به تهیه‌کننده فیلمی می‌رسانند دستمزد دریافت کنند.

آریان گل صورت
منبع : کافه سینما
 

.:: نقد همه جانبه نویسنده کافه سینما درباره اخراجی‌ها3: موافقان و مخالفان فیلم مسعود ده‌نمکی بدانند ::.

اخراجیها3 با تمام حواشی کوچک و بزرگش که از حدود پنج سال پیش شروع شده، کلید خورد و نهایتا بر پرده سینماها قرار گرفت. اتفاقا نمایش آن همراه شد با اکران آخرین ساخته فرهادی که فیلمی است با موضوع و رویکردی متفاوت. عده ای مثل قبل و از بدو امر با اخراجیها مخالفت کردند و اصلا آن را فیلم نداستند و فروشش را هم ناشی از سطح سلیقه مخاطب ایرانی خواندند. عده ای هم تماشاگر اخراجیها و جامعه ایرانی را متهم به لوده پسندی و ساده انگاری کردند و صریحا گفتند مخاطب اخراجیها در یک گذار ناهمگون می خواهد خود را تخلیه کند و به چیزهای جدی فکر نکند و ده نمکی هم رگ خواب مردم را به دست گرفته و ...

باید پذیرفت اخراجیه های3 به مانند دو ساخته قبلی کارگردانش دچار ضعف های اساسی سینمایی است و از همان انسجام حداقلی هم محروم است. ده نمکی تصمیم گرفته تمام داشته و نداشته اش را رو کند که سرآمد همه ی آنها نقد آقازادگی و بی عدالتی است. بخشی از فیلم او مخلوطی از لودگی است البته تا آنجا که خانواده های مذهبی هم مشکل زیادی با آن نداشته باشند. تیزر تبلیغاتی، پارتی، کلیپ سوسن خانم، شوخی های بیژن مرتضوی و بایرام، صحبت از کیسه و سفید آب، انواع زیپ و تصویر دخترانی که زمانی حضورشان در فیلم ها برایمان آزار دهنده بود و واکنش نشان می دادیم. بخشی دیگر هم پیام های پراکنده و دیالوگ های بیانیه وار از مواضع مختلف سیاسی که انگار ده نمکی شیپوری را به دست گرفته و از فاصله ی نیم متری تو گوشت فریاد می زند. فیلم ضعیف است چون داستان ندارد و مجوعه ای است از داستانک های رها مانده و شخصیت پردازی ناقص و سکانس هایی کاملا تصادفی که به یکباره بر سر مخاطب خراب می شوند.

اما نباید اینها دلیل قضاوت یک جانبه و سیاه نمایی برای فرار از واقعیت شود. به هر ترتیب ما محکوم به پذیرفتن اخراجیها و ده نمکی هستیم. مخاطب اخراجیها هم قطعا می داند برای چه به سینما می رود. اما علت چیست؟ چرا این حجم مخاطب برای فیلم هزینه می کنند و به سینما می روند؟

به نظرم اخراجیها ویترینی از حرف های مردم است که آن ها را از زبان کاراکترها فیلم می شنوند. حرف هایی که مردم منتظرند یک نفر آنها را صریحا بیان کند. حرف هایی مثل نفی آقازادگی و رانت بازی، جبهه را درست باید نشان داد نه درشت، اخراجیها می توانند معراجی ها شوند، آزادی اندیشه بدون قر نمیشه، باید همه یک رنگ شویم، به غیر از راه انقلاب و جمهوری نمی توان به آزادی رسید و یا اینکه بعضی به جای مردم سالاری مردم سواری می کنند و ...

این انتخاب مردم را نباید صرفا به لوده پسندی متهم نمود، بلکه باید به دنبال کشف خواسته عموم مخاطبین باشیم. خواسته ای که با نگاه روشنفکرانه و پزهای مختلف اجتماعی قابل بیان نیست. این خواسته چیست؟ بله ده نمکی مخاطب خود را شناخته و با آنها دیالوگ برقرار کرده است، همانطور که مهران مدیری، رضا عطاران، ایرج طهماسب و دیگران تاحدی شناخته و بهره می برند.

اخراجیها مسیر فیلم هایی همچون لیلی با من است، مارمولک و یا سن پطرزبورگ و ورود آقایان ممنوع را نرفته است و ظرافت های هنری و سینمایی را ندارد اما آیا این دلیلی است تا از روی عناد یا هر چیز دیگر خیلی از موفقیت های آن را نادیده بگیریم. به نظرم باید سطح توقع از ده نمکی و سینمایش را مشخص کنیم تا به قضاوت درست برسیم. در واقع از او چه می خواهیم و حال به چه میزان از پس خواسته هایمان برآمده است.

با توجه به مطلب مذکور باید گفت نباید مخالفین اخراجیها به طور مطلق و از اساس با اخراجیها مبارزه کنند و آن را رد کنند چرا که با هر نوع تعریف، چه سینما را از بعد پاپیولری اش بنگریم که برای مردم خلق شده و چه خلاف آن بالاخره باید اخراجیها را به عنوان یک فیلم سرگرم کننده عامه پسند قبول کنیم، البته با تمام نقدهای جدی بر آن. اینکه تکثیر غیرقانونی اخراجیها درد مشترک همه ی سینمایی ها است. دیگر آنکه با تولید اخراجیها به هر شکل راه تولید فیلم های کمدی سیاسی باز شده و چه بسا بتوان شاهد آثار فاخر در این زمینه بود. و یا اینکه بپذیریم سینمای ایران با تمام محدودیت هایش سالها محل جولان و تاخت و تاز عده ای سودجو و منفعت طلب بوده و با آثارشان هر چه خواسته اند گفته اند و فریاد زده اند. از فیلم های غیر فرهنگی گرفته تا ضد اسلام و انقلاب. پس فقط در مواجهه با ده نمکی حساسیت ها را زیاد نکنیم و شمشیرها را از رو نبندیم. او هم مستحق بیان دیدگاه هایش از طریق همین سینما است.

اما موافقین اخراجیها هم اشکالات جدی و اساسی فیلم را به لحاظ های مختلف سینمایی بپذیرند. نباید یک طرفه قضاوت کرد و نظر عموم منتقدین را ناصواب و تحت تاثیر غرض ورزی های سیاسی بر شمرد. اخراجیها از نبود فیلمنامه ای قوی رنج می برد و لازم تا ده نمکی برای رشد آثارش تجربه کند و چارچوب ها و قواعد سینما را یاد بگیرد. به زور دنبال استخراج معنا و معناگرایی در فیلم نباشیم چون شعارزدگی در اثر موج می زند که نمونه هایش را ذکر شد. ادعای الگو شدن و تاثیر در فرایند مهندسی فرهنگی هم لباسی است که قد و قواره اش هنوز با اخراجیها تطبیق نداشته و کمی بزرگ است.

مسعود زارعیا
منبع : کافه سینما